۲۳ نفر، کارگاه تصویری آموزش اقتصاد مقاومتی…

به گزارش پاتاق نیوز، هرکه فیلم را ببیند، آنقدر غرق لذت و افتخار حاصل از بزرگی وعظمت موضوع فیلم میشود که یادش میرود بر مسایل فنی و لوکیشنها و فیلمبرداری ها و سبک قصه گویی و پرداخت شخصیتها و بازی ها تمرکز کند. خلاصه اینکه در این فیلم، عظمت محتوا بر تکنیک میچربد. اصلا دلت نمی آید از لذت دیدن این فیلم کم بشود. قصه کسانی که نمیدانند کی بزرگ شده اند؟ و بزرگی و کوچکی را بازتعریف کرده اند.
داستان فیلم، روایتی از قهرمانی ۲۳ رزمنده خردسال است که آمده اند خرمشهر را آزاد کنند اما خودشان اسیر میشوند و صدام از آنها بهره برداری تبلیغاتی میکند تا شکست خرمشهر را جبران کند و وعده آزادی به آنها میدهد ولی درنهایت با اعتصاب غذایی مردانه، نقشه های رژیم بعث را نقش بر آب کرده و ۸ سال دیگر در اسارت میمانند.
سینمای فرهنگ با سالن وسیع و پرده گسترده و سیستم صوتی توانمندش، جای خوبی برای مشاهده فیلمهایی مثل ۲۳ نفر است که نیاز به تمرکز و تعمیق دارد. سربازان خمینی ناخواسته سوژه های طمع انگیزی برای سیستم تبلیغاتی رژیم بعث میشوند و مسیر زندگی برای آنکه بزرگشان کند، آنها را به زندان مخوف استخبارات عراق میبرد که هیچکس وارد آن نخواهد شد مگر آنکه تغییر کند و این ۲۳ نفر در این تغییر بزرگ و عزیز میشوند. چقدر اوضاع اقتصادی مملکت ما، امروز به این روحیه و عزت نیازمند است.
ابتدای فیلم، دشمن در هتل استخبارات با وعده آزادی به سراغشان میاید تا اسیر وذلیلشان کند! اطفالشان مینامد و لباس رزم از تنشان در می آورد و لباس راحتی به تنشان میکند. گل و بستنی به دستشان میدهد و با کدخدای بعث میخندند و عکس میگیرند. اما کمی که بزرگتر میشوند، میفهمند که وعده آزادی و گشایشی که دشمن در شرایط جنگی به شما تعارف کند، دروغی بیش نخواهد بود و بلکه بدتر شما را اسیرتر و ذلیلتر خواهد کرد. چقدر به شرایط امروز شبیه است! مثلا خود ژنرال پنداران نفتی و اقتصادی و دیپلماسی، دلخوش به وعده دشمن شده اند که آزادشان کند و راحتشان کند و از آرمانها و شعارهایشان دست کشیده اند و به گل برجام و بستنی FATF دلبسته اند، و دیگران را کوچک و بیسواد و بی شناسنامه مینامند. اما کاش به جای آنها، ۲۳ کودک خردسال با غیرت ایرانی معتقد به مقاومت در اقتصاد به میدان می آمدند و لباس حقارت پاره میکردند و با صف سازی زمانبندی شده سبد کالا و صف گوشت، کشورشان را در دید دیگران حقیر نمیکردند و دست به اعتصاب از غذایی که دشمن دهد، میزدند، چه SPV باشد و چه برجام۱و۲و۳، و دست به زانوی اقتصاد مقاومتی میگذاشتند و یاعلی گویان از زمین و دنیایی که خودشان و آقازاده هایشان به آن چسبیده اند بلند میشدند و حاضر بودند مثل آن کودکان، حتی سلولشان(بخوانید سهمشان از دنیا) کوچکتر میشد و در نهایت به اردوگاه ملت بازمیگشتند تا اینبار حقیقتا آزاد شوند، آزاد از اسارت و بردگی و بندگی غرب! چه باک اگر ۸ سال طول بکشد این رهایی حقیقی از بردگی. اشتباه نکنید، مثل رای گیری همان ۲۳ نفر در زندان استخبارات، امروز هم اگر رای بگیریم، کسی از اسارت خوشش نمی آید، اما هیچ مردی از مردم ایران، به آزادی با خفت رای نخواهند داد!
امروز کشور اسلامیمان، همین روحها و روحیه ها را میطلبد. کودکان کوتاه قد و ریز اندام مبارز این فیلم، جثه یشان بر اثر اعتصاب غذا نهیفتر هم شده، اما روحشان روزبروز بر اثر مقاومت، قد میکشد. هرچه بیشتر زیر فشار پوتینهای دشمن بعثی لگد میخورند، درجه شان بالاتر میرود، آخرش هرکدامشان میشود معادل دو افسر عراقی! افسر عراقی ای که ابتدا فکر میکند که با آخرین ترفندش یعنی پپسی(این تجسم شهویات دنیای غربی)، میتوان دین و دنیای این کودکان را ربود و اعتصاب و مقاومتشان را شکست، اما آخر کار این خودش است که در برابر عظمت این مردان مقاوم میشکند و حقیر میشود! چه مکتب و نظام فکری بر جبهه مقاومت آنزمان حاکم بوده که کودک ۱۱ ساله میفهمد که میارزد که در راه هدف بمیری ولی نامت باقی بماند! چظور بیانیه میدهد که آدم غذا میخورد که نمیرد، اما ما ۵ روز غذا نخوردیم تا زنده بمانیم! عمق معنای اقتصاد مقاومتی را در بیانیه های این فیلم میشود دریافت. این فیلم، کارگاه تصویری آموزش اقتصاد مقاومتی است. امثال این ۲۳ نفر، گمشده اقتصاد ونفت و دیپلماسی امروز دولتمان است…

به قلم الف.ی.